Dit is de film van Gary Oldman. Alles draait om zijn vertolking van Winston Churchill, de man die in begindagen van WOII uit het politieke slop gehaald werd om de tirannie van de Nazi’s te weerstaan. Churchill wist dat het zijn finest hour zou kunnen worden in wat voor de wereld de darkest times waren. Door de manier waarop Oldman hem portretteert, als een van pretoogjes voorziene raspoliticus die opleeft bij tegenslagen, laveert Darkest Hour voortdurend tussen drama en ironie. Voor de rol van Oldman zelf is dat prima, al weet ik niet in hoeverre Churchill echt zo’n ondeugd was als hier. Maar voor de film is het wat teveel.
Dat de dreiging enorm is, wordt weliswaar verteld maar nooit echt gevoeld. Die stijve Britten laten de oorlog gewoon van zich afglijden. Concessies aan de Nazi’s zijn daarbij overigens uit den boze. Voor de zekerheid vraagt Winston het ze nog even, in een tenenkrommende scene in de metro. De gewone Brit zegt dat hij zijn poot stijf moet houden. Wat Winston vervolgens doet in zijn fameuze speech in het House of Commons op 4 juni 1940:
‘We shall go on to the end. We shall fight in France, we shall fight on the seas and oceans, we shall fight with growing confidence and growing strength in the air, we shall defend our island, whatever the cost may be. We shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender.’
