De afloop van onze marathonbergophikedag is toch wat anders gegaan dan zoals gisteren aangekondigd. Na een middag bijkomen, koffieleuten (refills zoveel je wil) en internetten in het GC Village hadden we nog genoeg puf voor een wat langere autorit dan alleen naar Desert View. Na een paar laatste blikken op de immense leegte onder ons verlaten we dit grandioze National Park, richting het Oosten. Uiteindelijk belanden we in Tuba City, een wat bizarre naam voor een verzameling halfbakken huisjes en caravans die als grootste stad geldt voor alles wat zich Navajo noemt in dit deel van Arizona.
Uit de Rough Guide halen we een hotel dat Grey Hills heet. Betaalbaar en deels door studenten van de gelijknamige Highschool gerund. We raken er aan de praat met Himal, een Sri-Lankaan die in de VS beland is. Samen met zijn verse vrouw (3 weken getrouwd) gaan we een hapje eten in een nabijgelegen troosteloze pizzeria. Het eten is redelijk, maar we hebben een interessant gesprek met ons vieren. Het stel is in Tuba City beland omdat hij er een baan als leraar heeft gekregen. Aan alles is te merken dat ze het maar allemaal spannend vinden, en dat ze niet echt weten wat er op ze afkomt. Wat de avond vooral interessant maakt is dat beiden Mormoon zijn. Onze eerste kennismaking met deze groep die wij vooral kennen van de serie Big Love.
Daar blijken ze beiden nog nooit van gehoord te hebben, maar ze willen met liefde praten over hun geloof en de kerk van de Latter Day Saints waartoe ze behoren. Ze lijken erg geinteresseerd in ons wereldbeeld en de manier waarop wij Europeanen aankijken tegen Amerika, en dan vooral de negatieve kanten daarvan. Omdat we er maar steeds niet achterkomen of ze nu daadwerkelijk met ons in een open gesprek zitten of dat ze toch een geheime bekeringsagenda hebben (Hemal pakt er geregeld zijn LDS bijbel bij), houden we aan deze kennismaking toch een dubbel gevoel over.
We hebben heerlijk uitgeslapen in onze kingsize bedden (Annemet keek me maar niet begrijpend aan toen ik zei dat het toch wel fijn was om eens ieder een eigen bed te hebben), en we gebruiken de rest van de ochtend om onze spullen uit te zoeken en een wasje te draaien in de laundromat (naast de pizzeria van gisteren). Op tv zag ik een talkshow bij de rechts-conservatieve zender Fox. Obamabashing en Liberalslapping is daar vaste prik, maar vandaag is een bijzondere dag. Obama is namelijk jarig op 4 augustus, en omdat hij voor de Democrats als een soort messias gezien wordt is deze dag uitgeroepen tot Barackmas. Prompt komt een als Kerstman verkleed Karl Marx type de studio binnen en die pakt het horloge van de news anchor af. ‘I’m here to take from the hardworking people to give to the lazy people’, zo beweert Barackmas. Ik kan er hartelijk om lachen, wetende dat de Conservatives voorlopig het nakijken hebben.
We zetten koers naar Monument Valley, en de rit ernaartoe is prachtig. Als de eerste ‘buttes’ opduiken begint mijn hart sneller te kloppen. Eindelijk wordt de westernmythe ook voor mij werkelijkheid. Als we het visitor center naderen en we het terras oplopen met uitzicht op de beroemdste van deze enorme rotsblokken wordt ik toch door een lichte teleurstelling overvallen. De ‘buttes’ en ‘mittens’ zijn prachtig, zeker. Maar omdat de verwachtingen door al die jaren van films kijken en erover lezen zo hoog zijn opgelopen kan het wellicht ook alleen maar tegenvallen. De Grand Canyon hebben we natuurlijk ook net achter de rug. Het wordt echter nog wel leuk omdat we de Valley Loop rijden. Een meanderend pad langs een serie van deze bulten, over een weg die nauwelijks die naam mag hebben. Het is erg grappig om al die nette auto’s te zien worstelen op dit deels zanderige, deels rotsachtige, maar altijd onvoorspelbare stuk van de Valley. Een beetje Wild West zoals op de Nieuwe Binnenweg, alleen dan in een heel ander tempo. Na een aantal van deze ‘bumpy’ mijlen keren wij (net als vele andere) op onze schreden terug. Mooie foto’s gemaakt, dat wel.
We besluiten de vaart erin te houden en gaan de kant van Moab op, het toeristische hart van zowel Arches National Park als Canyonlands National Park. Rond 7 uur (hoe laat het werkelijk is bleek voor ons wat verwarrend omdat we bij Tuba City een nieuwe tijdzone zijn binnengereden), komen we aan bij dit door motels, hotels, campings (allen met ‘pool’en ‘hot tub’), restaurants, fietsverhuur, outdoorshops en ‘event hosts’ beheerste stadje. De campground blijkt nog plaats te hebben, en we trakteren ons zelf op lekker eten op een veranda. Terwijl de toeristen aan ons voorbijlopen mijmeren we over wat achter ons ligt en over wat ons te wachten staat in de 2 parken die hier om de hoek liggen.
[geo_mashup_map]