Vanochtend om 7.30 weggereden van de bikers. Die waren nog altijd in diepe slaap. Onderweg naar highway 395, zien we niemand, alleen van die suv’s met motorbikes achterop. Een weekendje weg is hier goed gevuld, met vrienden, buren of familie gooi je hop een lading ‘gear’ in je achterbak (naast allerlei attributen vooral bestaande uit hout en een mega gevulde koelbox), en ga je met je hobby (dat kan zijn een boot, of fishing gear, of dus een motorbike) naar een camping in ’the outdoor’ om daar efficient met elkaar te relaxen. Heel begrijpelijk als je bedenkt dat de gemiddelde Amerikaan maar twee weken officieel vakantie heeft. TWEE weken!!!! Hoe doe je dat in godsnaam? Nou zo dus, met alle natural parken in je achtertuin is er altijd wel 1 in de buurt, en worden de weekenden maximaal benut.
Maargoed, highway 395 heeft een afslag richting Death Vally. Toch spannend na al die verhalen die we te horen kregen. Vooral de gezichten die erbij werden getrokken waren fenomenaal. Acuut ongeloof, flapperende oren, openstaande monden, nekharen die spontaan in de stress vliegen, schuddende hoofden, wenkbrauwen die zo snel niet weten wat er van ze verwacht wordt etc. Hadden we daar maar een foto-reportage van gemaakt. Een klassieker, echt waar! Dus trekken al die gezichten nog maar eens aan je voorbij zodra je rechtsaf slaat, en ineens is het dan minder grappig 😉 Want je moet die doodsvallei nog door. Al is het vroeg, de Fahrenheit stijgt bij elke meter als je langs de funeral mountains rijdt. We hebben 4 tonnen met water gekocht en we hopen dat de auto blijft rijden.
En de auto blijft rijden, tot aan Furnace Creek Ranch waar we ons bij wijze van uitzondering eens lekker wilden trakteren op een kamer met airco. De ranch is vol, dus we nemen ons verlies met een ijsje op de ‘sprinkler veranda’. De hele dag wordt daar water over je heen gesproeid dat direct verdampt. Het geeft heerlijke verkoeling, zowel aan ons als aan onze andere ‘outcast’-vrienden: de ‘semi-merels’. Met hun lange snavels en de bek continu open, mogen zij ook het hotel niet in. Zelfs niet op hoge poten.
We rijden verder naar het mooie Zabriskie point, want daar was het ons allemaal om te doen. De zonsondergang denken we er uit pure armoe gewoon even bij. Het is genoeg geweest, en na 100 mile wuift een eenzaam bordje ons vaarwel uit Death Vally. We hebben het overleefd! Het is 12 uur 30, en de horizon is gitzwart. Na wilde dieren begin ik nu te speculeren over twisters. Een gigantische onweer- en regenbui bereidt zich voor om Death Valley een lesje te leren, en wij slaan opnieuw rechtsaf voor een Walmart experience no 1.
PS Inez: Van harte gefeliciteerd met je verjaardag!!!!!!!!!!!!!!
[geo_mashup_map]