Een soort kruising tussen The Big Lebowski en The Hateful Eight, deze Coen-Tarantino crossover met een groep reizigers die elkaar treft in een tijdloos motel op de grens van Californië en Nevada. De gasten lijken allen op doorreis, maar zijn (natuurlijk) met hele andere intenties naar het motel gekomen. De film haalt niet het niveau van de broers Coen en kan niet tippen aan de ingenieuze constructie van het grote voorbeeld Pulp Fiction, maar komt een heel eind.
Het is een bijzonder samenraapsel van gasten maar dat hoort ook zo in een film als dit. Iedereen heeft wat te verbergen, nou ja bijna iedereen. Regisseur Drew Goddard, van The Cabin in the Woods faam, hanteert een kinetische flashbackstructuur waarmee hij de personages diepgang probeert te verlenen. Dat werkt best goed maar het is ook een poging de leegte erachter te verdoezelen. Bad Times At The El Royale is vooral style over substance. Heel erg is dat overgens niet, het is vooral genieten geblazen. Vanwege die flasbacks en wisselende point of views, maar vooral vanwege het tempo. De film is aangenaam traag, als een ode aan de beste jaren 70 thrillers. Wel jammer dat hij op het einde nogal inzakt. Het personage van Chris Hemsworth is gewoon niet zo interessant en Goddard maakt een rommeltje van het einde.
Gelukkig is er nog de fijne muziek. De score is gevuld met tijdloze soul classics en de stem van Cynthia Erivo. Haar personage Darlene is een zangeres die het hoopt te gaan maken. Ze is het hart van de film en als ze gaat zingen vertraagt de film nog even verder en ben je echt in een andere wereld. Prachtig.