Bewonderenswaardig is de nieuwe Michel Gondry zeker maar het is teveel. Ik ga ten onder in een overdaad aan fantasie, animatie en (express knullige) special effects. Dit superieur vormgegeven verslag van de vorming en het einde van een relatie intrigeert maar raakt uiteindelijk niet.
Dat komt vooral omdat Gondry geen maat weet te houden. De lengte van ruim 2 uur is gewoon te veel. Daarbij komt dat al die charismatische en wonderlijke personages weliswaar heel fijn zijn om naar te kijken maar toch ook wel erg afstandelijk blijven. Wie is die Colin nu precies, wat zit er achter zijn band met Chick, wat doet die boomlange Nicholas eigenlijk in zijn keuken en wat bezielt Chloe om zo snel met Colin in het huwelijksbootje te stappen? Ik weet het niet en Gondry volgens mij ook niet. Hij is gebiologeerd door de mogelijkheden om zijn (en die van schrijver Boris Vian) fantasieën werkelijkheid te laten worden. Het duizelt me werkelijk en ik wordt van het ene naar het andere hoogtepunt gestuurd. Maar Gondry vergeet dat een kijker maar beperkte middelen heeft. Zelfs een geoefend kijker. Nu blijf ik vol bewondering achter maar ook wat ontdaan. Alsof ik naar een pretpark ben geweest, drie suikerspinnen en een zak patat op heb en vijfmaal in de achtbaan heb gezeten, en ik met lichte hoofdpijn en een rare maag huiswaarts keer.