Wat wil je later worden, vraagt de leraar aan een meisje in de klas. ‘Nou gewoon, het zusje van Katia’. Omdat ze dit al is komt dat toch raar over. Ze kijkt op tegen haar oudere zus maar door haar antwoord lijkt het ook alsof hun familieband nog niet helemaal duidelijk is. Het gezin waarin dit vooralsnog naamloze meisje opgroeit mag die naam nauwelijks hebben. Ze wonen in Amsterdam-Noord waar haar Russische moeder werkt als prostituee. Haar oudere zus Katia staat op het punt stripper te worden. De jongste lijkt er alleen voor te staan.
Het zusje van Katia is een meisje zonder eigen identiteit dat alle indrukken om haar heen opzuigt en de conflicten in het gezin probeert te dempen. Ze schippert voortdurend tussen haar volwassen kanten en de neiging zich terug te trekken in de kinderwereld. Ook de scheidslijn tussen menselijke affectie en commerciële exploitatie die door de levens van deze mensen loopt is een interessante. Het zusje wil het eerste maar verwart die nogal eens met de tweede. Maar door de keuze voor non-acteurs voor de rollen van de twee zussen kom ik, hoezeer ze ook hun best doen, niet in. Het voelt te gestuurd, te bedacht. Maar het is ook persoonlijk. Ik heb altijd voorkeur gehad voor ‘echt’ acteren in plaats van naturel en documentaire-achtig. Het was het grootste bezwaar bij Carlos Reygada’s schitterende Stellet Licht, en dat geldt ook voor Het zusje van Katia. Het is legitiem om te zeggen ‘maar dat is nu net de kern bij dit soort films, het casten van onervaren acteurs’, maar ik kan het blijkbaar niet aan.