Hij is beter dan Prometheus maar dat komt vooral omdat Ridley Scott zich iets meer in houdt als het gaat om de mythologische en spirituele kant van zijn monstersaga. Scott probeerde in de voorganger met allerlei rare gedachtesprongen en gegoochel met de levenscyclus (maar wie heeft deze monsters dan ooit gecreëerd?) iets diepzinnigs toe te voegen aan wat in de kern gewoon een horrorfilm is. Dat werkte in Prometheus totaal niet voor mij en ook hier staat het de beleving vooral in de weg. De ironie van de saga is dat die begon als een horrorfilm waarin een diepzinnige blik op geboorte, dood, religie en (nood)lot te ontdekken viel en dat deze latere vervolgen het andersom willen doen en daarin hopeloos vastlopen.
Omdat Scott zich wat dat betreft iets meer inhoudt, is Covenant qua filmgenot beter te behappen dan zijn voorganger. Daar staan een aantal miskleunen tegenover. De plot is niet te volgen, personages worden achteloos geïntroduceerd en weer overboord gegooid en hun gedrag is vaak zo dom dat je jezelf af vraagt wie er toestemming heeft gegeven ze zo ver into space te schieten. Ook is er werkelijk geen originele scene in de film te vinden. Alle spanningselementen zijn eerder al in andere Alien-films gedaan. Meestal beter. Van de slaappods waarmee het mis gaat, het noodsignaal dat de crew naar de planeet lokt en de manier waarop leden geïnfecteerd raken, tot de chestbursts en de het eindgevecht met het monster. Ook het toevoegen van meerdere soorten aliens (Neomorph, Xenomorph, Hammerhaed, Deacon, zie voor meer de AVP wiki), in deze film en in de voorganger, werkt eerder schouderophalend dan angstopwekkend. En wie heeft toch ooit bedacht dat het heel snel maken van monsters de spanning zou verhogen?
Pluspunt in Covenant is wederom Michael Fassbender. De acteur mag zelfs twee androids spelen, de goede en de slechte. Alsof Ash en Bishop uit Alien en Aliens het met elkaar uit gaan vechten. Op zich is het concept van een kunstmens dat voor god gaat spelen, zoals Fassbender hier doet, heel interessant. Maar de twee uitgangspunten (horror en filosofie) zitten elkaar alleen maar in de weg.
Overigens zit deze film wel schitterend in elkaar. Technisch is Scott een virtuoos met vaak schitterende beelden van vijandige planeten, dwalende ruimteschepen en hallucinerend vreemde aliens. Met als hoogtepunt een juist heel kleine scene waarin android David zijn collega Walter leert fluit te spelen.