Ik zag The Last Emperor in de bios in 1987 en was completely blown away zoals dat zo mooi heet. Ik kocht direct de soundtrack en een poster die nog jaren op mijn kamer hing. 23 jaar en duizenden films later is de impact uiteraard minder maar het blijft een zeer bijzondere film en een onwaarschijnlijk verhaal.
De muziek is nog steeds mooi en nu kan ik het prachtige camerawerk van Vittorio Storaro ook beter waarderen. Epische films als deze (met oa duizenden echte figuranten en een enorme struggle om te filmen in de Verboden Stad) worden niet meer gemaakt en dat alleen al maakt het een avontuur nog eens in het leven van Pu Yi, de lord of 10.000 years, te duiken.
De term meesterwerk mag hier toch wel vallen.