Oldskool science fiction waarin de filosofische aspecten van de ruimte en de eenzaamheid daarin de boventoon voeren. Moon (van debuterend regisseur Duncan Jones, zoon van David Bowie ) gaat over een mijnwerker op de maan die langzaam gek dreigt te worden als zijn run van drie jaar er bijna opzit. Er gebeuren rare dingen en hij begint te vermoeden dat het einde van zijn contract wel eens heel anders zou kunnen gaan verlopen dan een terugkeer naar vrouw en kind.
Meer Stanley Kubrick (de computer Gerty en het interieur van het space station wijzen naar 2001) en Andrei Tarkovsky (Moon doet vooral aan diens Solaris denken) dan George Lucas dus en dat is wel weer eens fijn. Sam Rockwell is erg sterk, de muziek van Clint Mansell fraai en de shots van de moonbuggy die over het stoffige maanlandschap rijdt en de lange schaduwen die daar ontstaan zijn erg mooi. De film is wellicht iets te minimal, maar vormt wel een sterk contrast met de SF-spektakels zoals die meestal uit Hollywood komen.