Nou, daar was ie dan eindelijk. Staande voor de kassa bij Pathe drong de keuze zich op voor 2D, 3D of 3D IMAX. The bigger, the better dacht ik, dus het wordt die laatste. Probleempje: er zijn alleen nog kaarten voor rij 1. Mezelf kennende, als we nu niet gaan komt het er weer niet van, toch maar doorgezet.
En dan blijkt het toch allemaal iets teveel van het goede. We zaten ook nog wat uit het midden, waardoor de beleving van Avatar vooral een fysieke uitdaging werd en geen filmische. Vooral als het tempo wat toenam, de achtervolging door die kruising tussen een panter en een meerval in het begin bv, werd het al snel teveel. Voor mij bracht 3D, op deze manier althans, geen meerwaarde. Integendeel. De vele details die James Cameron in zijn film heeft gestopt ontgingen me vaak omdat ik bezig was met het uitwijken voor zwiepende takken of pijlen die op me afkwamen. De volgende keer toch maar weer tweedimensionaal.
Maar Avatar is niettemin een superindrukwekkende ervaring. Wat me vooral opviel is hoezeer Cameron steeds terug lijkt te wijzen op zijn andere films. Hij heeft een soort begrippenset en lijst van tools en mensen waarmee hij werkt. Vooral Aliens lijkt een referentie. De fascinatie voor de marines (Apone: All right, sweethearts, what are you waiting for? Breakfast in bed? Another glorious day in the Corps! A day in the Marine Corps is like a day on the farm. Every meal’s a banquet! Every paycheck a fortune! Every formation a parade! I LOVE the Corps!), Sigourney Weaver uiteraard (als ze een sigaret opsteek direct nadat ze wakker wordt uit haar pod is ze net Apone die een sigaar opsteekt in Aliens), de slaapcabines, de man-controlled freightloaders uit Aliens vs die om mee te vechten/patrouilleren uit Avatar, de companies die op zoek zijn naar nieuwe resources in beide films en die zich door niets laten tegenhouden, de company mannen Burke (Paul Reiser) en Selfridge (Giovanni Ribisi), de alien achter glas waar Burke op lijkt (nou ja) en de Avatar achter glas die een evenbeeld is van Sully, de stijdbare Latina in Aliens (Jenette Goldstein) en die in Avatar (Michelle Rodriguez), en het landingsvaartuig uit Aliens dat sprekend op het battleship uit Avatar lijkt. En zo kan ik nog wel ff doorgaan.
Of The Terminator. Waarin een man uit de toekomst een band krijgt met een aardse vrouw, vs Avatar waarin een aardse man een band krijgt met een blauwe vrouw. Of waarin een meedogenloze robot met een vierkante kaaklijn niet te stoppen lijkt vs Avatar waarin een meedogenloze marine met een vierkante kaaklijn hetzelfde doet.
Of The Abyss. Waarin de aliens wel erg lijken op de lieflijke lichtgevende wezentjes in Avatar en waarin een vreedzaam volk uiteindelijk wel in opstand moet komen, maar wel met oog voor het welzijn van de tegenstander.
En zo zitten er naar alle films van Cameron wel verwijzingen. Dat Avatar geen originele verhaallijn is duidelijk, maar hij verwijst vooral naar zichzelf en niet naar Pocahontas, Dances With Wolves, The Matrix (alhoewel), etc.
Die Sam Worthington heeft overigens een paar flinke stappen gemaakt sinds ik hem zag in Somersault. Niet noodzakelijk de goede kant op overigens, al zal dit avontuur zijn agent zeer blij gemaakt hebben.