Sinds ik een column schrijf voor de MacFan ben ik in sterke mate geïnteresseerd in Apple en vooral de geschiedenis van het bedrijf. Ik ga de biografie van Isaacson nog lezen maar ik kijk nu al naar de film die erop is gebaseerd. Deze is totaal tegenovergesteld aan die zonnige biopic met Ashton Kutcher. Die film volgde vrij braaf het levenspad van Jobs maar deed dat best prima. Steve Jobs zit enorm in het moment door drie belangrijke product launches van Apple centraal te stellen. In die beperking zit in dit geval juist de winst.
Juist door niet te laten zien hoe zijn levensloop eruit zag maar volledig te concentreren op momenten, krijg ik voor mijn gevoel een veel beter beeld van de persoon Jobs. Geholpen door een ijzersterke titelrol van Michael Fassbender en een prima supporting cast duikt de film echt in zijn karakter. Weg is de zonnige freewheelende kant uit Jobs, hier staat de volledig van zichzelf overtuigde tech-koning die alles beter weet dan zijn omgeving. De enige die hem een beetje kan spiegelen is zijn hoofd marketing en vertrouwenspersoon Joanna Hoffman. De dictatoriale autist Jobs wordt door haar af en toe op zijn plek gezet.
Het sterke script van Aaron Sorkin bevat een aantal prachtige verbale confrontaties tussen Jobs en zijn omgeving. Met zijn ex Chrisann Brennan, hun dochter Lisa (waarvan hij het vaderschap aanvankelijk blijft ontkennen), Apple CEO John Sculley, beide Andy’s (Hertzfeld en Cunningham) en natuurlijk de tragische Steve Wozniak. Die Jobs blijft smeken om erkenning van het Apple II team maar die door hem steeds keihard wordt afgewezen.
Ik denk dat de persoon Steve Jobs ergens tussen de twee films in zit, hij kan bijna niet zo harteloos zijn geweest als in deze versie van Danny Boyle, Aaron Sorkin en Michael Fassbender. Maar als personage is deze versie een genot om naar te kijken.