Ik loop een beetje achter. Met invoeren van wat ik gezien heb maar ook met kijken van briljante series. Velen wezen mij al op de kracht van The Wire, maar ben er pas de afgelopen maanden aan toegekomen. De serie speelt zich af in een stad die zelden aan bod komt in film en tv: Baltimore. Dat zelfs deze uit de kluiten gewassen provinciehoofdstad van Maryland niet ontkomt aan een flinke dosis criminaliteit en een levendige drugsscene blijkt al uit de openingsshots van het eerste seizoen. De stad is verdeeld in territoriums van druglords die lijken te kunnen doen waar ze zin in hebben, gadegeslagen door de politie die zich beperkt tot incidentele acties.
Het sterke aan de serie is dat elk seizoen een lange eigen verhaallijn heeft. In seizoen 1 is dat de drugshandel en de jacht op topman Avon Barksdale, in seizoen 2 de smokkel in de haven van Baltimore, en in seizoen 3 de banenjacht en corruptie binnen de lokale politiek en een experiment met legalisering van drugs. De handel en het drugsgebruik blijven hier op de achtergrond wel steeds nadrukkelijk aanwezig, als een way of life voor vele betrokkenen.
Personages komen en gaan, meestal doordat ze gedood worden door strijdende bendes. Maar ook binnen het politiecorps wordt geschoven met pionnen, als er weer eens iemand geslachtofferd moet worden op het hakblok van de media. Constante factoren zijn er ook. Allereerst de professioneel sterke en betrouwbare Jimmy McNulty (een heerlijke rol voor de Britse acteur Dominic West), die van zijn privéleven echter een puinhoop maakt, teveel zuipt, constant achter de vrouwen aan zit en die eigenlijk niet goed weet wat hij met zichzelf aan moet als hij niet aan het werk is. McNulty wordt omringd door een team even enthousiaste detectives, die echter allen in meer of mindere mate moeite hebben met alles wat niet work related is. De bad guys zijn al even goed gecast, met voorop de indrukwekkende maar intelligente kleerkast Russell “Stringer” Bell. Hij wil de drugshandel als een bedrijf runnen, tegen de zin van zijn vriend Avon Barksdale (die meer oldskool is) en de vele niet altijd even snuggere handlangers in hun organisatie.
Het enige wat de serie tegen zich heeft is ook de schier oneindige reeks personages en plotlijnen, waardoor je voortdurend op moet letten om niet ergens iets te missen. Daar hadden de makers wel wat in kunnen snijden en zich zo wat meer sfeerscenes kunnen veroorloven. Het is namelijk al erg onderhoudend om de mannetjes gade te slaan die op de straathoek hun waar proberen te slijten, gebruikmakend van allerlei namen voor hun product. Ik had vaak de neiging om voor mezelf net zo’n family tree te maken als die de politie gebruikt om zicht te houden op de Barksdale organisatie.