Michael Winterbottom is als regisseur van alle markten thuis, en hij heeft ook al aardig wat meegemaakt als het om gedoe rond zijn films gaat. Controverse is hem niet vreemd, maar de reacties op zijn nieuwste waren wel erg heftig. Ik was dus nieuwsgierig.
The Killer Inside Me gaat over de op het eerste oog zachtaardige hulpsheriff Lou Fox die woont en werkt in een Texaans stadje, begin jaren 50. Hij leeft alleen in zijn geboortehuis en leest daar ’s avonds wat of speelt piano. Hij heeft een vriendin die graag wil trouwen, maar hij houdt de boot af. Dan wordt hij op een dag naar een vrouw van lichte zeden gestuurd, die in een afgelegen huis mannen ontvangt. De plaatselijke grootgrondbezitter wil van haar af omdat zijn zoon verkikkerd op haar is. Tijdens het gesprek met de vrouw en de vrijpartij die er op volgt komt er echter een onverwachte en extreem gewelddadige kant van Lou naar boven.
In het vervolg van de film wordt duidelijk dat Lou die kant weliswaar heeft weggestopt, maar dat die ook zo weer naar boven kan komen. Er wordt wat geïnsinueerd rond een masochistische en Freudiaanse moeder-zoon relatie, maar echt helder wordt dat niet. Lou lijdt aan extreme zelfhaat en uit die door de personen die hem het meest dierbaar zijn te straffen. Immers, aan iemand die van hem houdt moet wel een steekje los zitten. Ik geef toe dat dit ook maar een interpretatie is, maar vanuit dat uitgangspunt kan ik er wel wat mee. Winterbottom laat het geweld in al zijn gruwelijkheid en zinloosheid zien en blijft ver van de geweld-als-entertainmentlijn die meestal gehanteerd wordt in de filmwereld. In die zin is The Killer Inside Me wel te vergelijken met de visie van Michael Haneke, die in zijn films ook de fascinatie voor geweld aankaart.
Casey Affleck lijkt geboren om dit soort lege en emotieloze personages te spelen, en hier doet hij dat ook weer fantastisch. Tegelijk ben ik wel benieuwd of hij uit de voeten zou kunnen met een type waarbij de emoties wel voortdurend zichtbaar zijn.
http://www.youtube.com/watch?v=_U2LUsfeMwg