Wat voor deel 1 geldt gaat wellicht nog meer op voor 2: een film die altijd genoemd wordt in de lijst van beste films ooit maar niet zo vaak ook daadwerkelijk wordt bekeken. Deels zal dat te maken hebben met de lengte: 200 minuten gaat je niet in de koude kleren zitten. Deels met de reactie: dat hoeft ook niet want de film zit al z in m’n hoofd dat het niet nodig is. Maar dat valt dan vaak tegen. Veel van de details van het complexe verhaal ben je alweer vergeten.
Ik moet bekennen dat het voor mij ook al weer een jaar of 5 geleden was dat ik zag hoe Michael Corleone ijzingwekkend kalm in de voetsporen van zijn vader treedt en in die rol steeds efficienter, kouder en eenzamer wordt. Dan zijn de jonge jaren van Vito in Little Italy in NYC in het begin van de eeuw toch een stuk warmer en nostalgischer. Ik vind dat deel van de film dan ook het minst, al is Robert De Niro hier uiteraard niet te versmaden. Nee, het hoogtepunt is de eenzame weg die Al Pacino aflegt en waarbij hij steeds meer familie en bekenden verliest. De precisie en koelbloedigheid waarmee hij te werk gaat dwingen bewondering af maar het gaat wel ten koste van al zijn menselijkheid. Schitterend.
