De COVID-19 film. Dat is toch het label dat de nieuwe Nolan heeft meegekregen. De eerste grote film die in de bios gaat draaien na de lockdown. Tenet moet in z’n eentje het wereldwijde zalencircuit zien te redden. Daar kan de film natuurlijk nooit aan voldoen. Maar in de basis zou het kunnen: het is een overweldigende filmervaring die je absoluut op een groot scherm en met goed geluid moet zien. De actiescenes zijn spectaculair en Tenet zit vol setpieces die menig Bondfilm naar de kroon steken. Maar dan kom je op het verhaal. Ik heb niet vaak dat ik van complete scenes echt helemaal niets kan volgen en dat ook het totaalplaatje me na een aantal dagen nog steeds ontgaat.

Het gaat over een schatrijke schurk en wapenhandelaar die de wereld ten gronde wil richten, met een ongelukkige trophy vrouw aan zijn vinger. So far so good: dat heeft elke Bondfilm. Ik moest denken aan The Night Manager, een miniserie over een andere schatrijke schurk en wapenhandelaar, met ook een ongelukkige trophy vrouw. Dezelfde: in serie en film is dat de mooie Elizabeth Debicki. Maar waar The Night Manager vrij rechttoe rechtaan verteld wordt, gooit Christopher Nolan in Tenet een dikke saus van tijdreizen en onnavolgbare dialogen over zijn verhaal.

Daardoor zit je als kijker voortdurend op drijfzand. Het gebeurt geregeld dat ik niet meer probeer om iets van het verhaal te maken en me focus op de spectaculaire visuals en de oorverdovende filmscore. Daar komt Nolan heel ver mee maar wat mij betreft is dit toch een mislukte film. Hij faalt erin om mij mee te nemen en me emotioneel iets te laten beleven.