Runaway Train met Koreanen. Ik vond m toch wat tegenvallen. Wat Runaway Train zo sterk maakte is de nadruk op het fysiek afzien in de kou en de intense haat die Manny (Jon Voigt) overeind houdt. Hoe verwerpelijk zijn personage ook is, hij sleept je mee tot het bittere einde. In vergelijking daarmee heeft Snowpiercer toch wel wat vrijblijvends.
Ik heb al eerder over closed location films gehad bij Dredd en The Raid, en dat werkt vaak heel goed. De opmars van de held of een groepje helden naar hun noodlot of verlossing, bovenin een gebouw of voorin een trein, is een eenvoudige manier om instant spanning te creëren. In Snowpiercer werkt dat uitgangspunt ook weer. Met het verschil dat de etappes naar dat eindpunt enorm in toon verschillen. Van grof geweld tot absurdisme en van keiharde actie tot een filosofisch gesprek. Dat werkt wonderwel.
Toch blijft er iets knagen. Er mist iets wat films als Mother, The Host en (vooral) Memories of Murder wel hadden. Regisseur Bong Joon-Ho bewees eerder dat hij een zeldzaam talent heeft om drama en actie te combineren met ondraaglijke spanning en een unheimische sfeer. Dat komt hier wat minder uit de verf. Niet vreemd misschien omdat hij compromissen moest accepteren in zijn eerste Hollywoodfilm, maar wel jammer.