Seriemoordenaars vormen een vast onderdeel van het thrillergenre, maar deze serie weet er wel iets intrigerends mee te doen. Shining Girls is een soort kruising tussen Zodiac (David Fincher), het Butterfly Effect en de chaostheorie. Hoofdpersonage Kirby (Elisabeth Moss) heeft ooit een aanval van deze moordenaar overleefd, maar zweeft sindsdien tussen verschillende alternatieve tijdslijnen. Of denkt ze dat maar? In de ene leeft ze nog met haar moeder en heeft ze een baantje als archivaris bij de Chicago Sun-Times, in de andere is ze getrouwd met een collega en is ze journaliste bij diezelfde krant. Wanneer er een lijk van een vrouw opduikt met dezelfde verwondingen als de hare, realiseert Kirby zich dat het dezelfde man is. Ze begint een zoektocht naar psychopaat Harper Curtis (een erg sterke Jamie Bell), samen met collega Dan Velazquez (Wagner Moura, die laat zien dat hij meer kan dan Pablo Escobar spelen in Narcos).
Kirby begint als een vrouw die leeft in een onzekere realiteit, achtervolgd door een afschuwelijke gebeurtenis die haar hele leven overhoop haalde. In haar obsessieve zoektocht naar Curtis duwt ze vrienden en collega’s van zich af, overtuigd dat ze zijn dat Kirby totaal de weg kwijt is. Ze krijgt nergens steun, niet van de politie, zelfs niet van haar partner. Zelfs Dan twijfelt vaak aan haar, maar geeft haar uiteindelijk het voordeel van de twijfel.
Series en films met meerdere tijdlijnen en parallelle werkelijkheden lopen meestal nogal vast in hun pogingen de kijker erbij te houden. Wat ooit begon met het schema dat Dr. Emmett Brown in Back to the Future II op een krijtbord tekende, is uitgegroeid tot een heel genre met steeds complexere verhaallijnen en een voortdurende dans met de tijd. In een serie als Dark, waar ik na 2 seizoenen ben afgehaakt, gingen ze wat mij betreft te ver. Hier eigenlijk ook omdat je ook nog eens onderscheid moet zien te maken tussen de verschillende tijdsperiodes én de verschillende werkelijkheden in het hoofd van Kirby. Wat Shining Girls wel erg goed doet, is filmisch vorm geven aan het trauma dat het leven van slachtoffers kan beheersen en de manier waarop hun ervaring dit totaal overhoop haalt. De serie introduceert een aftakking van het seriemoordenaargenre met een mix van thriller- en psychologische elementen en dat valt zeker te prijzen.