Het is wat moeilijk om deze film zonder al teveel verwachtingen te kijken, omdat Nothing Personal al veel lof en prijzen heeft gekregen. Ik zie ‘m nu pas maar de film kwam net als Kan door huid heen van Esther Rots, uit in 2009. En net als die film gaat Nothing Personal over een jonge vrouw die haar bestaan in de grote stad verruilt voor een landelijke omgeving, om bij te komen van het leed dat haar heeft getroffen. Die overeenkomst zit me in het begin wat dwars, net als de muur van wantrouwen die de vrouw jegens haar omgeving aan de Westkust van Ierland, de plek waar ze heen is gevlucht, optrekt. Dat doet ze in eerste instantie ook bij de alleenwonende man bij wie ze terechtkomt. Maar door zacht en vriendelijk te blijven breekt hij langzaam door haar pantser heen.
Wat Nothing Personal zo interessant maakt is de superkale vertreltrant en uitwerking van personages die regisseur Urszula Antoniak hanteert. Ik weet helemaal niets van het meisje of de man. Het zijn gewoon mensen die elkaar ontmoeten en vrijwel zonder woorden een vertrouwensband opbouwen. Na afloop van de film ben ik ze weer vergeten, ik weet immers nix, maar toch ook weer niet. Antoniak houdt een pleidooi voor het onuitgesprokene, en dat is wel bijzonder in deze hectische tijden vol films die vooral bezig zijn met woorden maar zelden iets te zeggen hebben.