In maart van dit jaar overleed Yaphet Kotto en Charles Grodin volgde in mei. Ook las ik deze zomer een biografie van Robert DeNiro. Genoeg redenen om de film waarin ze samen speelden nog eens terug te zien. Midnight Run is de beste film van Grodin en een van de beste van Kotto en DeNiro. Voor die laatste wil dat wat zeggen met zo’n lange lijst achter zijn naam. Hier laat DeNiro zien dat hij grappig en likeable kan zijn, waarbij zijn heerlijke grijns uit Mean Streets regelmatig tevoorschijn komt.
Boekhouder Jonathan ‘The Duke’ Mardukas nam de benen naar New York toen hij voor de rechtbank moest verschijnen omdat hij 15 miljoen dollar gestolen had van maffiabaas Jimmy Serrano. Bailbondsman Eddie Moscone is nogal boos en schakelt premiejager Jack Walsh (DeNiro), een voormalig politieagent, in om hem op te sporen. Walsh kan 100.000 dollar verdienen als hij hem voor vrijdag middernacht in Los Angeles kan afleveren. Maar ook de FBI, de maffia en concurrerend premiejager Marvin Dorfler jagen op Mardukas.
Regisseur Martin Brest had met Beverly Hills Cop al laten zien dat hij het genre van de actiekomedie prima beheerst en hier bevestigt hij dat. Het is een achtbaan van voortdurend wisselende dialoog- en actiescenes waarin de geloofwaardigheid soms op de proef gesteld wordt, maar die zo enerverend is dat je je gewillig mee laat voeren. Maar wat Midnight Run vooral zo sterk maakt, is de chemie tussen de acteurs. DeNiro en Grodin gaan uit van een ijzersterk script maar laten daarbovenop ook momenten van improvisatie toe. De scenes waarin ze met elkaar opgescheept zitten en langzaam naar elkaar groeien, tillen deze film echt uit boven al die andere buddy movies en actiekomedies. Ik vind m zelfs beter dan 48 Hours en Lethal Weapon en dat wil wat zeggen. Ook samen met Yaphet Kotto, als de bloedserieuze maar steeds mis grijpende FBI agent, heeft DeNiro een paar prachtige confrontaties.
De supporting cast is eveneens top met heerlijke rollen van Dennis Farina als gangster Jimmy Serrano, Philip Baker Hall als diens raadsman Sidney, John Ashton als Marvin Dorfler en de altijd sterke Joe Pantoliano als Eddie Moscone. Midnight Run is een superonderhoudende en grappige film met een hart. Het is ook de film die van Robert DeNiro weer even die ster maakte die de kassa kon laten rinkelen, daarmee afscheid nemend van zijn imago als serieuze acteur met Oscar-aspiraties. DeNiro wist zelf ook niet wat hij nou was maar uiteindelijk zou hij vooral steeds kiezen voor gewoon een ‘next paycheck’, met af en toe een uitschieter als Goodfellas of Heat. Midnight Run is in elk geval een klassiek voorbeeld van een perfect storm: een film waarin alles klopt.