Beverly Hills Cop

4/5 

Eddie Murphy kwam snel, brandde fel en was ook weer snel vergeten. Nou ja, vergeten. Het is meer dat alles wat hij na Coming to America maakte er nauwelijks toe doet. Op een enkele uitzondering na gleed Eddie weg in gemakzucht, slappe aftreksels van eerder werk en een overdaad aan typetjes zonder enige diepgang of samenhang. Maar in het tijdperk van zijn successen met Saturday Night Live en zijn one-manshows Delirious en Raw was hij uitzonderlijk. Na SNL begon hij een filmcarrière die wel succesvol moest worden, mits hij voorzien werd van scripts die 1 ding centraal stelden: hemzelf. En die carrière kreeg dan ook een bliksemstart. Met 48 Hrs en Trading Places maakte hij 2 kaskrakers, die nog overtroffen werden door de eerste film die volledig om zijn persona draaide: Beverly Hills Cop.

Ruim 25 jaar later blijkt BHC nog steeds leuk maar vooral ook een product van het producenteam Jerry Bruckheimer en Don Simpson. Met hun high concept movies introduceerden ze het soort formulefilm waar Hollywood nu nog steeds, zij het in minder rigide vorm, mee werkt: een eenvoudige plotstructuur met een beperkt aantal aktes (een energiek begin, een aantal verwikkelingen in het midden, een crisis en een zinderende finale die uitzicht biedt op een vervolg), stereotiepe en zeer basale personages, flitsende locaties, explosies en achtervolgingen, een zeer aanwezige soundtrack en een patriottische kijk op de USA als leidende natie in de wereld. Dat concept werkt in BHC omdat Murphy ruimte krijgt om te schitteren waardoor alle onzin al snel uit het zicht verdwijnt.

Toen ze het succes 3 jaar later wilden herhalen ging het al mis, en met deel 3 in 1994 helemaal. Vooral omdat Murphy zichzelf zo leuk vond dat hij dacht het wel alleen af te kunnen. En de makers dachten dat ook, waardoor die films als soufflés in elkaar zakken. So much for the tentpole movies waar Bruckheimer er toch vele van heeft gemaakt.