Ik kijk graag naar Greta Gerwig. Ze heeft iets prettig onaangepasts over zich en straalt uit dat ze alleen maar goed wil doen. Al loopt dat ook wel eens mis. Of ze doet juist helemaal niets, zoals in Frances Ha. In Maggie’s Plan wil ze zwanger worden zonder direct een man voorhanden te hebben.
Ze vindt een augurken verkopende (pickle entrepeneur) donor maar wisselt die op het laatste moment in voor een getrouwde collega. Het kind komt er en ze belandt ook in een relatie met deze John Harding (Ethan Hawke), die ‘ficto-critical anthropologist’ is op Columbia. Maar als ze John’s ex ontmoet, een heerlijk neurotische Julianne Moore, verandert ze langzaam van gedachten over die relatie.
Maggie’s Plan is een soort Noah Baumbach/Woody Allen film maar dan gemaakt door iemand anders. Deze Rebecca Miller doet dat prima (ze blijkt getrouwd te zijn met Oscarkoning Daniel-Day Lewis, wat overigens niets zegt over haar kwaliteiten).
Met prettige New Yorkers in de hoofdrol die al strompelend door het leven gaan maar die je eigenlijk niets kwalijk kan nemen. Met drie sterke leads en een heerlijke bijrol van Bill Hader als Maggie’s vriend Tony die fungeert als klankbord en geweten.