Ik had mezelf ten doel gesteld eerst de boeken te lezen voordat ik de films ging zien. Dat lukte aanvankelijk goed, maar bij deel 4 heb ik het toch maar opgegeven. Er zit toch echt teveel herhaling in de avonturen van Harry om me steeds opnieuw te boeien. In het geval van the Order of the Phoenix was ik ergens halverwege het boek, dus het begin komt me niet alleen door de herhalende structuur van de films bekend voor.
Die order is een club van wizards die zich zorgen maakt over de aanzwellende stroom aan bewijzen dat Voldemort is teruggekeerd. Harry is daar ook zeker van, maar op Hogwarts ontmoet hij nogal wat weerstand tegen die theorie. Niet in het minst van de nieuw aangestelde Inquisitor Dolores Umbridge die de opdracht heeft gekregen de leergierigheid van de studenten wat de kop in te drukken. De rol van Imelda Staunton is het hoogtepunt van de film. De manier waarop ze met haar roze pakjes en gebeitelde glimlach de zweep hanteert is prachtig. Verder bewijst Alan Rickman dat de slechterikken altijd de interessantste personages zijn. Zijn Severus Snape is overigens nooit zuiver slecht, waardoor zijn aanwezigheid in scenes alleen maar sterker is. Wat zal hij zeggen, hoe zal hij zich opstellen? Rickman heeft een prachtige trage dictie die hij hier ten volle benut.
Wat verder positief opvalt is de groeiende donkere toon in de films. Deze vierde film is er duidelijk een waar je je kinderen nauwelijks naar kunt laten kijken. Dreiging en spanning zijn voortdurend aanwezig en ik vraag me geregeld af wat de doelgroep eigenlijk is. Voor mij is die spanning prima, maar ik haak wat af als het over opkomende hormonen gaat of als er op het einde met veel gedoe gevochten wordt tussen de good guys en de bad guys. Maar voor de gemiddelde tweenager en teenager is die donkere toon wellicht wat teveel.