3.5/5 

Eric Taylor moest aan het einde van seizoen 3, ondanks een goede prestatie in de playoffs, weg als coach van de Dillon Panthers. Hij krijgt een baan aangeboden als coach van de Dillon Lions, het team dat speelt in de oostelijke sectie van het stadje. En de omstandigheden daar zijn heel anders dan die bij het footballgekke deel in west.

Het is vrij bizar als blijkt dat het Texaanse Dillon, een stadje dat alleen uit blanke godfearing en flagloving voetbalfanaten lijkt te bestaan, ineens een grote zwarte bevolkingsgroep blijkt te hebben. Compleet met alle armoede, sociale misstanden en drugsgerelateerde problemen. Uiteraard kreeg ik daar in de eerdere seizoenen, in de vorm van star quarterback Smash Williams, wel iets van mee. Maar niet in die mate als waar Eric Taylor nu mee geconfronteerd wordt. East Dillon High heeft z’n handen er vol aan en football is een luxe waar niet veel studenten tijd voor hebben.

Het is een leuke angle die de schrijvers hier hebben gevonden en het brengt een geheel eigen dynamiek met zich mee. Toch is duidelijk te merken dat de rek er wat uit is in seizoen 4. Dat heeft ook te maken met de leeftijd van de spelers en personages: de achtbaan waarin ze zitten bestaat bij de gratie van het feit dat alles samen komt in de laatste 2 jaren highschool. Schoolresultaten, relaties, groepsdruk en de prestaties op het veld. En dat gaat voorbij. Iedereen zwermt uit en de makers van de serie moeten een middenweg zien te vinden tussen het handhaven van personages, en dus een goede reden verzinnen waarom ze er nog zijn, en het introduceren van nieuwe.

Friday Night Lights is een fantastische serie die je gezien moet hebben, maar alles wat de serie goed maakt zat al in de eerste 3 seizoenen. Toch heb ik wederom genoten en ik ben zeker van plan het 5e en laatste seizoen ook nog te kijken.