Gothic horror (horror die qua setting teruggrijpt op het verleden en waarin schrikmomenten belangrijker zijn dan de hoeveelheid bloed) is altijd een interessant genre geweest. Het heeft een lange geschiedenis, teruggaand tot Caligari. James Whale was in zijn eentje zo ongeveer verantwoordelijk voor de eerste golf in de jaren 30, met oa 2 Frankenstein films, The Invisible Man en The Old Dark House. Maar laat ik Tod Brownings Dracula niet vergeten.
Eind jaren 50 kwam er een nieuwe golf uit, met voorop het schitterende The Night of the Hunter. Ook The Haunting en The Innocents zijn sterke vertegenwoordigers. In Italie startte Mario Bava een eigen variant, in navolging van Riccardo Freda’s I Vampiri. De Italiaanse horror bood een eigen insteek met meer nadruk op sexualiteit, hekserij en een Middeleeuwse periodisering. Onder leiding van de Hammer studio ging ook in Engeland de horror die kant op.
El Orfanato is een Spaanse take op het genre en sluit aan bij The Others, een film die een nieuwe serie gothics leek in te luidden maar die achteraf toch niet zoveel navolging heeft gekregen. Integendeel. Sinds Saw zijn alle horrorliefhebbers in de ban van veel gruwelijker horror.
Omdat het gothic genre al zo oud is ontkomt een regisseur niet aan het gebruik van cliches. Hier is dat niet anders. Regisseur Juan Antonio Bayona weet er, onder de bezielende leiding van producent Guillermo Del Toro (die in eigen werk ook sterk speelt met het genre), echter goed weg mee. Het ziet er alllemaal prachtig uit en de film weet geregeld kippevel te veroorzaken, maar toch overtreft hij zijn voorgangers niet. Niettemin een aanrader.