4/5
Origineel mengsel van Groundhog Day en sf-actiefilms als Aliens en Starship Troopers waarin de aarde bedreigd wordt door een alien invasion en alleen Tom Cruise die kan stoppen. De grap is dat hij eerst heel vaak dood moet gaan en na die reboot steeds een beetje beter geschikt is voor zijn missie.Met dat voortdurend sterven van ex-kolonel (nu private) Bill Cage die als marketingman van het leger niet bepaald geschikt is om te vechten en dat ook duidelijk laat weten, hebben Cruise en regisseur Doug Liman me al voor hen gewonnen. ‘On your feet, maggot!‘ Met die aansporing wordt Cruise steeds wakker gemaakt en dat herhaald aanspreken van Cruise met maggot is al een erg geslaagde grap. Net als dat het overhoop schieten van zijn gedeukte lichaam na wat combat actie meestal een betere oplossing is dan hem oplappen. Rita Vrataski, degene die hem overhoop schiet, weet namelijk van zijn reboots en ziet er het voordeel van. Het steeds herhalen van dezelfde scene zou al snel saai worden maar gelukkig hebben de makers er er wat op gevonden. Ik krijg steeds net genoeg om te weten dat ik weer in een loop zit en vervolgens krijg ik wat meer te zien van dat deel van het verhaal. De verhaallijn overlapt dus wel, maar voor slechts een deel. Daardoor blijft het boeiend en wil je ook weten hoe dit af gaat lopen.
Maar Edge of Tomorrow leidt ook aan een euvel waar veel hedendaagse actie- en sf-films (vaak de combinatie daarvan) last van hebben. In het kader van het Groundhog Day-thema krijgt dat overigens wel een ironische lading: veel van wat ik hier zie heb ik al zo vaak gezien. Niet zozeer het thema zelf dus, dat is wel origineel en goed uitgewerkt ook, maar vooral de actiescenes en de gevechten. In veel van deze films lijkt de tegenstander zo almachtig, ongrijpbaar, supersnel en superdodelijk, dat de strijd een hopeloze lijkt. Waardoor het ook vreemd is als een soldaat af en toe toch als winnaar tevoorschijn komt. Zie ook de ‘bugs’ in Starship Troopers. Hier zijn ze nog weer sneller en dodelijker. Wat ook vaak gebeurt is dat de camera zo snel in het rond zwiept dat er van de actie weinig te volgen is. En ik zie hier wederom de exoskeletten (zie bv Elysium) waarin soldaten zich hullen om een soort supersoldier te worden. Een andere stijltruc die hier ook weer wordt toegepast is het neerzetten van de status quo in de openingsscenes in de vorm van een newsreel (zoals bv ook in Dawn of the Planet of the Apes). Dat is DE manier om even snel te laten zien hoe het allemaal zo gekomen is. Het werkt maar is dus niet erg origineel meer.
Wel heerlijk om Bill Paxton weer eens te zien in de rol van ijzervretende sergeant. Met veel genoegen spreekt hij keer op keer dezelfde monoloog over zelfopoffering, de schoonheid van de strijd (Battle is the Great Redeemer) en ‘it’s alright to be scared. Remember, there is no courage without fear’. En nog een sterk punt van de film: de strijd speelt zich af in Europa. Eerst in Frankrijk, bij Verdun, en later op het Britse platteland en delen ook in Londen. Dat geeft de film net wat meer ‘edge‘ tov veel van de concurrenten die zo vaak in de VS geplaatst zijn.