Vermakelijke variant op het ‘closed location’ actiefilmgenre (waartoe oa Die Hard en een recente film als The Raid behoren) waarin ‘judges’ de orde moeten zien te herstellen in een gigantische skyscraper die is overgenomen door een meedogenloze drugsbende. Dredd is een verfilming van de Judge Dredd comicserie die eerder al de gelijknamige film met Sylvester Stallone opleverde. Deze is beter.
Dat komt niet door het cliché-concept van de ervaren en de rookie cop dat hier weer eens ingezet wordt. Ook niet door de acteur die Dredd speelt. Hij komt bij vlagen zelfs lachwekkend over omdat hij zijn oneliners zonder enige vorm van ironie, waar die toch zeer op z’n plaats zou zijn, uitspreekt. En ook niet door de rol van Lena Headey als Ma-Ma. Ze is geen moment geloofwaardig als de wrede en nietsontziende bendeleidster, waar ze dat wel is als de opportunistische en naar macht hunkerende Cersei Lannister in Game of Thrones. Nee, het sterkst is Dredd in het kat-en-muisspel in de torenflat, het angstbeeld dat de film weet te schetsen van de supersteden die ontstaan zijn in de toekomst en in de visuele stijl.