In deze bijdehante maar ook vervelende en zelfs aanmatigende thriller van Tony Scott en producent Jerry Bruckheimer vormt een explosie op een veerboot de start voor een pleidooi voor hoge defensiebudgetten. In een sterk staaltje rookgordijnen aanleggen wordt een super big-brothersysteem uit de hoge hoed getoverd waarin met bewakingscamera’s alles is terug te zien dat is opgenomen. Niet vanuit 1 standpunt maar door de vele camera’s kun je als het ware alles herbeleven dat eerder is gebeurd. En het blijft niet bij herbeleven. Door de tijd te ‘vouwen’ kan hoofdrolspeler Denzel Washington (in zijn tigste optreden als een agent/rechercheur) zelfs terug in de tijd reizen.
Maar als kijker raak ik geen moment overtuigd van de techniek en van het tijdreisconcept, hoeveel de regisseur ook strooit met hectische camera moves en slowmotion. Scott misbruikt daarbovenop een terroristische aanslag om zijn kijkers te overtuigen van het belang van een sterk militair apparaat dat argeloze burgers kan beschermen tegen kwade krachten. Wat overblijft zijn een aantal geslaagde scenes waarin Denzel in 2 tijden tegelijk is, wat een originele variant binnen het hele tijdreisconcept kan worden genoemd.