De Grand Canyon: hoe leg je dat uit?
Ik moet steeds denken aan Jeroen die zei dat het aankomen bij de rand misschien wel zijn meest indrukwekkende ervaring was in de VS. Zo overweldigend, zo ‘beyond the grasp of imagination’ (staat in onze reisgids vermeld).
En dat is het ook, en tegelijkertijd is er iets geks. Voor mij althans.
Het ligt er zo stil en groots bij, dat het net is alsof het niet echt is. Ik waan me soms in een soort panorama Mesdag ervaring. Alsof -als je langs de rim loopt zoals wij gisteren deden- er aan de ene kant van je nog gewoon leven is, de wereld waarin we ons bevinden, de vakantie hectiek van alledag, shuttle busjes die heen en weer rijden enzo. Aan de andere kant is er dat gat, die diepte, die bloedmooie rode put. Ineens -boem- is ie daar. Ik zei het al; je hoeft maar 1 stap opzij te doen. Zo dichtbij en tegelijkertijd zo afstandelijk, zo ver weg. Als een soort stilleven ligt het daar, bijna doods: een reusachtige ansichtkaart. Het is net alsof er een gigantische muur van plexiglas (die reikt tot aan de hemel) is tussen de ‘werkelijke wereld’ en daar waar die wereld ineens ophoudt en verandert in…..ja wat? Een beetje a la Truman Show.
Die acute grens tussen wereld en diepte, tussen groen en rood, tussen leven en droogte, tussen actief toerisme en plotseling niets, dat is zo onvoorstelbaar: daar ligt voor mij de ervaring!!
Wat dat betreft is de Rim-route een aanrader 🙂
Intermezzo: Vandaag verlaten we onze fijne kamer in de Yavapai lodge. Hoe het vanaf dan met de internetverbinding zit is weer afwachten. Ieg hebben we een permit om af te dalen naar de Colorado rivier. We blijven twee nachten in de Canyon. Zondagmorgen vroeg vertrekken we. We dalen af via de Kaibab trail (6.4 miles, 2400 ft dalen) richting de Bright Angel campsite. Op maandag lopen we naar de Ribbon Falls, en weer terug naar de camping. Dinsdag keren we weer terug, de Bright Angel trail op (9.3 miles). Terug naar de rand. Duim voor ons (en onze gehavende voeten) 😉