Deze quotable klassieker raakt vooral het hart en minder het hoofd, maar doet dat in zo’n grote mate dat het keer op keer genieten blijft.
De fameuze tagline van de film, op schitterende wijze uitgesproken door Strother Martin, vat cynisch samen hoe een systeem iemand met geweld kan conformeren. Paul Newman zoekt naar betekenis in zijn leven maar kan die nergens vinden. Maar als hij tussen zijn celmaten en onder het regime van Martin belandt ziet hij weer een doel.
Opgeven komt in zijn woordenboek niet voor, en in de gevangenis krijgt hij de gelegenheid om dat te tonen. Tot zijn eigen weerzin groeit hij uit tot een onfeilbare leider voor zijn collega’s, waarbij regisseur Stuart Rosenberg hem zelfs als een Christusfiguur afschildert. Maar indruk op hen maakt hij vooral dankzij de scene waarom de film beroemd is geworden. ‘ No man can eat fifty eggs‘. Luke wel.
Maar hij ziet ook dat er voor hem geen uitweg is uit het systeem, ondanks zijn motto. Prachtig camerawerk van Conrad Hall, die waarschijnlijk ook zijn twijfels had over Rosenbergs fascinatie voor spiegelende zonnebrillen.
De film is ook interessant vanwege de supporting cast, met oa Dennis Hopper, Harry Dean Stanton, Wayne Rogers (uit M.A.S.H.), Ralph Waite (uit The Waltons), Joe Don Baker en Anthony Zerbe.