3.5/5 

Thematisch is Anni felici niet bepaald vernieuwend. De bevrijding van de getrouwde vrouw en de zoektocht naar aandacht (gevonden in de armen van een lesbische relatie) en de worstelende kunstenaar op zoek naar erkenning zijn al heel vaak gedaan. Maar het is best onderhoudend en het is fijn om weer eens een Italiaanse film te zien.

Deels komt de bekendheid natuurlijk doordat de film zich precies in dat tijdperk van feminisme en zelfontplooing afspeelt. Kritiek heb ik ook niet op het onderwerp maar het had wel wat eigentijdser aangepakt kunnen worden. Nu zwijmelt de film in nostalgie en wordt alles met een afstand bekeken. Echte kritiek op de personages en hun keuzes is ver te zoeken. Vader en kunstenaar Guido is een narcistische egoïst maar hij komt er mee weg. Het getoonde naakt hoort erbij maar waarom ontsnapt de kunstenaar zelf daaraan? Dat doet wel erg belegen aan. Verder is het een prima film met mooie beelden en een elegantie die je bijblijft.

Lees ook:

  • IFFR 2013 Het zit er weer op. Het zit er al een paar dagen op maar ik ben nog wat van slag. Lichamelijk maar ook geestelijk. Dat...
  • Midnight’s Children Zoals wel vaker het geval is heb ik het boek waarop de film is gebaseerd niet gelezen. Het staat wel in de kast trouwens, maar...
  • We Are The Best Prima titel want zo voelden George, Suzan en ik ons ook toen we deze film gingen kijken. Samen met Wim hadden we namelijk de IFFR-filmquiz...