Het is raden wie er echt achter de stuurknuppel heeft gezeten in dit swinging 60’s filmfeest: regisseur Richard Lester of cameraman Nicholas Roeg. Lester maakte eerder de Beatles vehikels A Hard Day’s Night en Help!
Petulia is heel anders. Dat lijkt vooral te danken aan Roeg. Die zou samen met hoofdrolspeelster Julie Christie tot grote hoogten stijgen in Don’t look now. Vergeleken daarmee is dit een stuk luchtiger. Maar het dromerige camerawerk en de staccato stijl die zijn eigen films kenmerken is hier al aanwezig.
Petulia is een ongelukkig getrouwde rijkeluisvrouw in San Francisco. Haar man misbruikt haar, maar het is vooral het gebrek aan spanning dat haar in de handen drijft van de net gescheiden dokter Archie Bollen. Als ze elkaar ontmoeten werpt Petulia hem verontwaardigd toe: “My name’s Petulia Danner. I’ve been married for six months and I haven’t had an affair yet.” Archie is geen spannende man maar zijn desinteresse jegens de mooie Petulia wakkert haar verlangens alleen maar aan. Het lukt haar hem mee te krijgen naar een bizar geautomatiseerd hotel dat in een parkeergarage zit. Dat is het begin van een relatie waarbij steeds onduidelijk is wie nou afhankelijk is van wie. Petulia is in elk geval niet die hulpeloze naar een sterke man smachtende vrouw die je op het eerste oog in haar vermoedt.
Door het prachtige camerawerk met zijn vele zooms en bijzondere kadreringen en het overdadige setdesign is Petulia een feest voor de ogen. Julie is zoals altijd een genot om naar te kijken. Door de de non-lineaire vertelstructuur wordt je steeds uitgedaagd na te denken over wat er nu precies gebeurt. Daar kom ik niet altijd uit. Het verhaal is dan ook niet het sterkste punt van dit sensorische feest.
