Het is een moeilijk deze film los te zien van de hele Oscarhype eromheen en de beeldjes die ervoor uitgereikt zijn in maart. Nu zit je toch te checken of het allemaal wel voldoet aan de verwachtingen. Maar Silver Linings Playbook komt ver. Vooral door het getoonde acteerwerk.
Ik had in het begin nogal moeite met de rol van Bradley Cooper als de labiele Pat. Maar naarmate de film vordert neemt hij me meer voor zich in. Van Jennifer Lawrence ben ik wel een fan, al sinds haar doorbraak in Winter’s Bone en recent ook door haar optreden in The Hunger Games. Wat een heerlijke en naturel spelende actrice. Mooi maar met een grote mond en een ‘don’t fuck with me‘ houding die helemaal goed is. Fantastisch ook om Robert de Niro weer eens in een goede rol te zien. Als de naar liefde van zijn zoon hunkerende vader is hij het morele hart van de film. Jammer dat het verhaal zelf naar het einde sentimenteler en vooral ook traditioneler wordt. Ineens gaat de film zich voegen naar de wetten van de romantische comedy. Goed voor de prijzen en de feel good waarde, maar voor mij had het wat onverwachter gemogen.