De rek is er een beetje uit. Het vijfde seizoen is vaak niet te volgen en soms wordt het echt silly. Onderhoudend is het nog steeds maar veel details gaan aan me voorbij, dankzij het vaak niet te snappen politieke gedoe. Maar dan komt er weer iets uit de hoed waardoor je toch weer nieuwsgierig wordt en kijk ik toch weer uit naar seizoen 6.
Frank Underwood heeft de verkiezingen verloren. Of toch niet? In de Amerikaanse politiek is veel mogelijk, zo blijkt. Het gedoe met exit polls, popular votes, swing states, gekissebis in de Senaat en het Huis van afgevaardigden en het voortdurend hengelen naar een voordeeltje in ruil voor politieke steun door machtsbeluste senatoren maakt het kijken naar dit seizoen tot een uitputtende ervaring. Intussen is er ook nog een strijd gaande tegen ICO, hebben de Russen een analist met teveel inside information ontvoerd en zijn vertrouwelingen van Frank en Claire vooral bezig elkaar messen in de rug te steken. Maar de grootste zaaiers van dood en verderf zijn toch vooral de president en zijn first lady zelf. Geholpen door de steeds drastischer wordende Doug Stamper. Alle remmen gaan los. Waar HoC vaak dicht langs de politieke werkelijkheid in de VS schuurt, zijn er ook genoeg momenten dat je denkt ‘nu wordt het echt te bizar’.
Dit seizoen doorbreekt Frank Underwood steeds vaker de ‘fourth wall‘ (het direct toespreken van de kijker). Ook Claire gaat het doen. De twee gaan steeds meer op hun eigen planeet zitten en wanen zich onaantastbaar. Het is een gevaarlijke move van de makers. Het gevaar is dat ze niet meer interessant zijn om naar te kijken omdat alles van ze afglijdt. Zover is het echter nog niet. Met dank aan het acteerwerk van de twee leads. En een paar fijne gastrollen, met voorop Patricia Clarkson. Haar Jane Davis is een ongrijpbaar politiek adviseur met zoveel ervaring en zo’n groot netwerk dat ze het zich kan permiteren vooral te doen wat haar goeddunkt. En ze lijkt er mee weg te komen.