‘I’m gonna have to science the shit out of this’. Deze quote van Matt Damon (astronaut/botanicus Mark Watney) figureert prominent in de trailer en is inderdaad een pracht van een oneliner. Matt sciencet ook flink wat shit, letterlijk zelfs, in dit avontuur over een astronaut die moet zien te overleven op Mars, contact moet leggen met het thuisfront en zo zijn terugkeer mogelijk moet maken. Maar die science komt in zulke grote getale en Damon holt zo hard van het ene crisismoment naar het andere, dat het al met al nogal ongeloofwaardig wordt.
Hoe Mars er in het echt uit ziet weet volgens mij niemand, ook NASA niet, maar dat het allemaal wat rozigrood is daar geloof ik direct. The Martian laat dat ook mooi zien. De buitenscenes zijn opgenomen in Wadi Rum, Jordanie. Voor de shots in de ruimte geldt dat de techniek inmiddels zo ver is gevorderd dat de spaceships en de manoeuvres die ze maken er schitterend uit zien. Net zoals ze dat deden in een film als Gravity. Stanley Kubrick zou er met begerige ogen naar gekeken hebben.
In film kan alles natuurlijk maar toch heeft het iets heel geks dat je meekijkt naar het dagelijks leven van een man op een planeet die 50 miljoen kilometer van ons is verwijderd. Omdat Watney alleen is en hij in principe niet hoeft te praten, had regisseur Ridley Scott geen dialogen nodig. Maar dat zou nogal saai worden. Daarom laat hij Watney tegen zichzelf praten in zijn science log. Het is iets dat Scott in Alien ook al deed. Het is ook een variant op het praten tegen HAL in 2001 of tegen Gerty in Moon.
Als Watney wakker wordt na zijn onfortuinlijke val en hij erachter komt dat de rest van zijn team zonder hem is vertrokken, lijkt hij dat niet eens zo’n groot probleem te vinden. Gewoon even 5 jaar overleven (dat Damon gered moet worden uit penibele omstandigheden is niet voor het eerst: denk Saving Private Ryan) en je eigen voedsel zien te verbouwen en water genereren. Daarna komen ze me ophalen.
Ridley Scott lanceert de ene na andere onwaarschijnlijke toveroplossing van Watney zelf of van de rest van de missie tijdens de terughaalactie. Die bravoure doet hij ook weer deels teniet door steeds iets lichts te introduceren. BV de grappen over de nagelaten discocollectie van de captain. Door die nadruk op de inventiviteit van Watney (het is een echte nerdfilm) en de humor zinkt de tragiek van Watney’s positie er nooit echt in. Ondanks de spectaculaire beelden en het op meerdere momenten vertellen hoe lang dit allemaal wel aan het duren is (uitgedrukt in ‘sol’), blijft The Martian daardoor vooral een avonturenfilm zonder echt drama.