Ik heb wel wat te zeuren over een aantal eenzijdig goede of slechte karakters in deze overweldigende HBO serie, maar dat is peanuts vergeleken bij wat de makers allemaal wel goed doen.
Game of Thrones is gebaseerd op George R.R. Martins romancyclus A Song of Ice and Fire. Hierin strijden de individuele koningen van 7 gebieden in het fictieve continent Westeros om de centrale troon. De koningen en de meeste bewoners zijn menselijk, maar Martin stopt ook mythologische figuren in zijn verhaallijn en vermengt met dat met een flinke variatie in goden en afgoden. Elke koning heeft een eigen ‘house’ en al die huizen bevatten weer een serie intrigerende personages. Daardoor is Game of Thrones een soms intimiderende ervaring en het kan geen kwaad de viewers guide van de serie op de HBO site eens goed te bestuderen. Hoe zit het nou met die Starks, Lannisters, Baratheons, Tyrells, Greyjoys en Targaryens?
Vergelijkingen met Lord of the Rings liggen voor de hand maar Game of Thrones kan zeker op eigen benen staan. Op twee cruciale punten gaat GoT veel verder dan LotR: geweld en seks. Het is wel te merken dat de serie in de VS op een betaalzender wordt uitgezonden. De ledematen, het bloed en slachtoffers vliegen me om de oren en er schiet menig borst door het beeld. Game of Thrones is sterk geacteerd, bevat prachtig camerawerk en heeft een aangenaam beheerst tempo waardoor je ook echt kan genieten van beelden en dialogen. Een triomf van een serie die me lang bij zal blijven. Nu wachten op seizoen 2.
Ook maar meteen even mijn favoriete scene. Een gesprek tussen Lord Tywin Lannister en zijn zoon Jamie over de verantwoordelijkheden van de laatste. Terwijl Tywin (een fantastische Charles Dance) zoonlief de maat neemt ontvelt hij met precisie een versgeschoten hert (niet toevallig het symbool van het huis Baratheon dat op dat moment de koning levert). Schitterend.