In dit speelfilmdebuut van Noud Heerkens speelt Johanna ter Steege de carrièrevrouw Anna, die een autorit maakt naar het vliegveld. Ze wil weg, maar weet nog niet waarheen. Haar minnaar Laurens heeft een einde gemaakt aan hun buitenechtelijke relatie en heeft definitief voor zijn vrouw en kinderen gekozen. Anna is verrast door zijn besluit en emotioneel zo geraakt dat ze zich heeft voorgenomen om in het buitenland tot rust te komen. Tijdens de rit belt Laurens haar op en via de telefoon vechten ze nog een keer alles uit wat hun dwars zit en zat in hun relatie.
Technisch gezien is The Last Conversation een tour de force. Met vijfentwintig vaste camera’s die op de auto zijn bevestigd wordt Johanna ter Steege vastgelegd, tijdens haar rit en terwijl ze het gesprek met Laurens voert. Die camera’s waren nodig omdat Heerkens een bijzonder plan voor ogen had met zijn film: hij wilde alles in één lange take opnemen. En dat is ook gebeurd. Omdat de film met zoveel camera’s is gedraaid had Heerkens de mogelijkheid om de camerawisselingen te monteren binnen de take, waardoor er toch veel beeldvariatie is. Daardoor schuift de unieke prestatie van Ter Steege wel eens naar de achtergrond. Je vergeet namelijk dat het één take is, totdat een voorbijrijdende auto — die via een tweede camera gevolgd wordt door de achterruit — er weer aan herinnert dat er geen knip in de tijd zit. Indrukwekkend is het zeker, maar inhoudelijk heeft Heerkens dit concept te ver doorgetrokken. Emotioneel gebeurt er veel tijdens het gesprek: Anna en Laurens worden kwaad en halen elkaar weer aan, ze halen herinneringen op, confronteren elkaar met verzwegen gevoelens maar vrijen elkaar ook weer op zoals ze voorheen deden. Door de lengte van de film zakt de spanningsboog echter te vaak in, en gaat er veel van de impact verloren.