The Curious Case of Benjamin Button

Pas toen hij zich bekeerde tot een biografische geschiedenis met veel sentiment en levensvragen keerde het Oscartij voor David Fincher. Hoewel hij vooral voor Se7en, Fight Club en Zodiac veel terechte kritische waardering kreeg, waren zijn films voor een groot publiek thematisch nogal heftig en wist de Academy niet goed raad met hem. Daarom maar eens iets anders geprobeerd. Het verhaal van Benjamin Button (hij wordt in een oud lichaam geboren dat steeds jonger wordt) leek op voorhand al een groot publiek te garanderen. Immers, wie wil er nu niet zien hoe Fincher de ongelooflijke aspecten ervan naar het witte doek zal vertalen?

Missie half geslaagd. Visueel is de film prachtig, maar hij is ook erg lang en mist dramatiek om je als kijker af en toe eens op te laten veren. Brad Pitt lijkt zijn dienende rol te beseffen want hij maakt van Benjamin een deemoedig man die zijn bizarre lot volledig accepteert. Zijn lijf en zijn stem dienen vooral als een canvas voor de make-up en digitale technieken die op hem losgelaten worden, en zijn personage wordt op verbluffende wijze door alle levensfasen heen geleidt. Ook in de periodisering en de aandacht voor details is de hand van Fincher te herkennen. Wat dat betreft is het wel te begrijpen wat hem aantrok in het korte verhaal van F. Scott Fitzgerald. De geschiedenis van Benjamin Button was een ideaal vehikel om zijn technologische fascinaties in een grote publieksfilm te gieten. Het mooie is dat Fincher toch aan een hoop thema’s weet te raken. De fascinatie van de mens met de dood en met jeugdigheid, en het feit dat juist de eindigheid van het leven er betekenis aan geeft. Maar het blijft jammer dat je dit als kijker vooral in je hoofd concludeert, zonder er op het doek veel mee gedaan wordt.