Het lijkt erop dat elke actrice in Hollywood met een enigszins mooie kop op een gegeven moment wil laten zien dat ze echt geen zacht ei is van wie haar carrière haar is komen aanwaaien. Het geijkte pad daarvoor is een rol als (ex-)verslaafde of psychiatrisch patiënt Liefst allebei. Vervolgens moet de duivel die dit leed heeft veroorzaakt, uitgedreven worden middels heftige botsingen met familie en vrienden. Als het kan met veel schreeuw- en huilbuien, stemmingswisselingen en bijdehante opmerkingen, zodat het acteertalent zo breed mogelijk geëtaleerd kan worden. Het is mooi als de film dan aan het eind van het oude of het begin van het nieuwe jaar uitgebracht wordt, zodat de kansen op een Oscarnominatie zo hoog mogelijk zijn.
Zo ook Anne Hathaway. Haar stervehikel heet Rachel Getting Married, en ze wordt geregisseerd door Jonathan Demme, die weer een script gebruikt van Jenny Lumet (dochter van veteraan Sidney). Hathaway speelt Kym, een twintiger die een weekendje weg mag uit rehab om de bruiloft van haar enige zus bij te wonen. Kym is ketting-roker, ex-junkie, negen maanden sober en ze zit middenin het 12-stappen programma van de AA. In de eerste confrontatie gaat het al mis, als Kym woorden krijgt met haar al te perfecte zus Rachel en haar overbezorgde vader. Tijdens het oefendiner maken Kym en de kijker kennis met Rachels al even perfecte verloofde, die — hoe politiek correct — tien keer zo zwart is als Obama, en diens excentrieke familie en vrienden. Een scala aan speeches, liedjes en andere creatieve uitingen komt voorbij als iedereen het toekomstig paar geluk toewenst. Kym wil terug naar de AA, en als kijker heb je daar veel begrip voor. Vlak voor de bruiloft doet Kym een halfslachtige zelfmoordpoging met de Mercedes van pa, omdat ze het schuldgevoel over de door haar veroorzaakte dood van haar broertje jaren daarvoor niet de baas kan. Deels zal het echter ook vanwege de botsing met al dat perfectionisme rond haar heen zijn, van een familie die vast veel van haar houdt maar die liefde alleen met verstikking kan tonen. Zeker Oscarmateriaal en het acteervuurwerk mag er zijn, maar dat maakt nog geen goede film.