4/5 

Aanstekelijk en aangrijpend portret van een man die iedereen denkt te kennen maar die tegelijkertijd veel emoties in zich verborgen houdt. Emoties die er echter direct uit komen als het om zijn muziek of zijn gezin gaat. De aanloop naar het meest recente gala in Ahoy wordt afgewisseld met momenten thuis in de wit ingerichte villa en met zijn talloze schnabbels door het hele land.

Leen Huizer voelt zich nergens te goed voor en weet met zijn arbeidsethos zelfs de meest sceptische kijkers te overtuigen. Zijn werklust wordt geïllustreerd met foto’s en archiefbeelden waarin duidelijk wordt dat de liefde voor de muziek al sinds de jaren zestig diep verankerd zit. Voor Lee is het zingen een vorm van therapie waar hij mee door gaat zolang het lijf het toestaat.

De film bevat talloze grappige momenten, bedoeld en onbedoeld, maar regisseur Hans Heijnen trapt nergens in de valkuil om Towers belachelijk te maken. Dat zou ook onterecht zijn. De man weet altijd zijn waardigheid te behouden, ook als hij in een restaurantkeuken staat te wachten voor het verrassingsfeest van een jarige met Downsyndroom. Of als de gasten van een haringparty zijn optreden vooral als een hinderlijke onderbreking zien van hun netwerkgesprekken. Een monument voor een Rotterdams fenomeen dat, als het aan de man zelf ligt, absoluut niet als een slotakkoord gezien moet worden.