Met de recente terreuraanslagen van Hamas en die in Rotterdam in het achterhoofd (maar ook Apeldoorn, Alphen aan den Rijn, Nice en Bataclan), voelt deze serie bijna als een futiliteit. Als je echte terreur tegenover fictieterreur zet, verliest die laatste het uiteraard altijd. Toch kan fictie ook iets toevoegen. Het Gouden Uur doet dat zeker.
Waar series als Rampvlucht en The Spectacular nog een mengeling van feit en fictie boden is Het Gouden Uur volledig ontsproten aan het brein van scenaristen. Tegelijkertijd beleef je de serie aanslagen die hier plaatsvinden alsof het echt zo zou kunnen gebeuren. De makers doen er alles aan om dit potentieel echte scenario zo realistisch mogelijk te verfilmen. Maar omdat het fictie is, kunnen ze er een laag aan toevoegen. In dit geval het verhaal van twee jeugdvrienden in Afghanistan (ik moest ook denken aan The Old Man) die bruut van elkaar gescheiden worden en wiens levens elkaar weer kruisen in Amsterdam. Faysal is achtergebleven in Afghanistan en daar geradicaliseerd. Hij broedt op wraak op de Nederlanders die zijn land overhoop gehaald hebben. Mardik is geemigreerd naar Nederland en daar opgegroeid. Hij is rechercheur, getrouwd met een Nederlandse vrouw en samen hebben ze een dochter. Mardik kan het verleden echter niet helemaal loslaten. Zijn vermoeden dat er iets heftigs staat te gebeuren, blijkt juist. Hij had er alleen geen rekening mee gehouden dat hij zelf een verdachte zou worden.
De serie is niet altijd even logisch en met name de rol van de AIVD is nogal dubieus. Je kunt je niet voorstellen dat de getraumatiseerde Ilja (wel een sterke rol van Matteo van der Grijn) in het echt zo tekeer kan gaan als hij hier doet. Hoewel er wel een soort van verklaring voor de daden van Faysal en zijn handlangers wordt gegeven, blijven die redenen toch vooral erg duister. Ook is het solo-onderzoek van Mardik nogal ongeloofwaardig (al helpt dit wel enorm in het serveren van een boeiend plot). Er staat echter veel moois tegenover. Al is mooi het verkeerde woord.
Wat Het Gouden Uur geweldig doet, is een uiterst beklemmende sfeer neerzetten in aanloop naar of de afloop van de terreurdaden. De geweldsexplosies van die daden zelf komen hard binnen. Nietsontziend wordt dat hier getoond. Omdat het fictie is, kan de camera over de schouder meekijken van schietende terroristen én over die van doodsbange mensen op een markt of in een winkelcentrum. In de meldkamer van de politie moeten er intussen beslissingen worden genomen over het wel of niet ingrijpen, over het wel of niet helpen van slachtoffers terwijl er nog terroristen rondlopen. Dan voelt de serie erg geloofwaardig en dus des te beklemmender. Je zit er echt middenin en dat maakt dat de serie je bij de strot grijpt en niet los laat. Het wordt me geregeld koud om het hart tijdens het kijken en dat is een bijzondere prestatie van de makers.