3/5 

De trailer was beter dan de film. Ik ben een groot Coen-fan maar Hail, Caesar! is helaas geen topper. Visueel is het allemaal prachtig maar het kabbelt nogal, zonder veel focus en zonder scherpe dialogen. Je houdt genoeg tijd over om alle referenties naar oude Hollywoodfilms, beroemde personen en historische gebeurtenissen eruit te halen.

Die referenties gaan van zwemicoon Esther Williams, de musicals van Busby Berkeley, de zingende cowboys Gene Autry en Roy Rogers, Brazilian Bombshell Carmen Miranda en een matrozenmusical als Anchors Aweigh (in een dansnummer waarin Channing Tatum op zijn beurt weer de lapdances uit Magic Mike op de korrel neemt), tot het LA Quartet van James Ellroy, roddeljournalisten Hedda Hopper en Louella Parsons, de talloze sandalenfilms die in de jaren 50 de studio uit kwamen, de sympathie voor het Communisme door iemand als Dalton Trumbo en de angst ervoor tijdens het McCarthyisme en de fixers die slippertjes en schandalen van de sterren onder de mat moesten vegen. Zo is het verhaal waarin de baby die de grofgebekte DeAnna Moran (Scarlett Johansson) aan een affaire heeft overgehouden door haarzelf geadopteerd wordt om zo respectabel te blijven, echt gebeurd. De actrice in kwestie was Loretta Young en de vader was Hollywoodlegende Clark Gable. Die kon gewoon verder met rokkenjagen, zonder ooit zijn dochter te erkennen.

Hail, Caesar! is een visueel prachtige ode aan een tijdperk maar mist de splijtende lach van films als The Big Lebowski of Raising Arizona en moet het ook zonder de bravoure van een wel geslaagde satire als Barton Fink stellen. De film is vooral hommage en daardoor zit er geen enkel venijn in . Er had meer in gezeten.