Gloria

4/5 

Goede films over oudere vrouwen zijn zeldzaam. Als je geen Catherine Deneuve of Charlotte Rampling heet wordt het lastig. Aan die situatie zal slechts mondjesmaat wat veranderen denk ik, maar gelukkig komt er af en toe een film voorbij die de uitzondering is op de regel. Zoals Gloria.

Het zit haar niet altijd mee. Zo is het contact met haar kinderen niet best, lijdt haar bovenbuurman aan waanbeelden en op het liefdesvlak staat de trein al een tijdje stil. De indruk die ik in Gloria krijg van de Chileense man is niet bepaald complimenteus. Laf en onzeker zijn ze, in ieder geval de mannen waar Gloria twaalf jaar na haar scheiding haar hoop op heeft gevestigd. Nog charmant en goed verzorgd met haar 58 jaar frequenteert ze dansfeesten voor vrijgezellen, maar vergetelheid lijkt daar gemakkelijker voorhanden dan een nieuwe liefde. Maar ze zit niet bij de pakken neer. Ze blijft vooruit kijken. Het sterkste punt van de film is dat die nergens sentimenteel wordt. Dat had gemakkelijk kunnen gebeuren. Gloria heeft een heerlijke schaamteloosheid over zich waardoor het erg prettig is haar avonturen te volgen.