Deze techno-thriller gaat over een overheidscomplot om met een enorm geavanceerde helikopter de bevolking te controleren, een wapen waarmee alle macht in handen komt van de politie. Het allernieuwste op het gebied van spionagetechnologie wordt combineerd met de vuurkracht van het leger. Roy Scheider (die ik onlangs ook al zag in All That Jazz) is agent Frank Murphy, een piloot in de helikopterafdeling van de politie wiens tijd in Vietnam hem een soort posttraumatisch stresssyndroom heeft bezorgd. Hij moet zijn collega’s op de grond helpen door een oog in de lucht te bieden. Als een lokaal gemeenteraadslid wordt vermoord, komt hij er langzaam achter dat haar dood te maken heeft met een overheidscomplot om het Blue-Thunderproject er door te kunnen drukken. De helikopter haalt de bemanning uit hun passieve rol als waarnemer en duwt ze in een veel agressievere rol als verdediger van de status-quo, compleet met een 20mm kanon, bepantsering en een heleboel andere goodies, waaronder een fluistermodus, supergevoelige microfoons, warmtezoekende apparaten, opnamemogelijkheden en een verbinding naar alle bestaande computerdatabases. Zo kan het voertuig iedereen tot in het extreme bespioneren. Murphy komt tot het besef dat de mogelijkheden om er misbruik van te maken enorm zijn. Dat brengt hem in direct conflict met de militaire testpiloot van het programma. Deze kolonel Cochran (Malcolm McDowell), met wie Murphy een verleden deelt in Vietnam, gelooft volledig in de missie en ziet hem vooral als een obstakel.
Blue Thunder koppelt de aanwezige paranoia en de criminaliteit in de VS ten tijde van Reagan aan technologische vooruitgang en de komst van de Olympische Spelen. Het Strategic Defense Initiative werd in dezelfde periode door Reagan aangekondigd, al bleek die technologie op dat moment nog niet mogelijk. Wat er in BT wordt getoond, bestond ook echt. Iedereen voelt zich ongemakkelijk bij het idee dat de overheid ons kan bespioneren. Dat was toen ook al zo. Heel logisch is de film niet en echt goed ook niet, maar hij is wel vermakelijk. En het is een fijne nostalgietrip. Roy Scheider hoeft niet heel veel te doen. Hij was een acteur voor wie een grote carriere in het verschiet leek te liggen na zijn Oscarnominatie voor The French Connection, maar hij heeft het nooit echt gemaakt. Jaws was natuurlijk heel groot maar daar legde hij het af tegen de haai. Hier is hij ook niet de ster van de show, dat is de helicopter. Goede tweede is Murhphy’s chef, gespeeld door Warren Oates. Fijne rol van deze acteur die vooral bekend werd door zijn werk met Sam Peckinpah. Ook Candy Clark is goed als de licht gestoorde vriendin van Murphy. Het eindgevecht is een spectaculaire achtervolging per helicopter tussen McDowell en Scheider door downtown LA. Het is moeilijk voor te stellen dat dit ooit zo gefilmd kon worden (dat had ik in The Burglars overigens ook). Zeker na 9/11.
