De wraakfilm is een klassiek genre en al vele malen gedaan in de filmgeschiedenis. Maar de variant in Blue Ruin is toch wel een heel bijzondere. Dat komt vooral omdat degene die de wraak moet uitvoeren daar helemaal niet geschikt voor lijkt.
Ook die ongeschiktheid is in eerste instantie niet origineel. Denk bv aan films als Abel Ferrara’s MS. 45 of The Brave One van Neil Jordan, waarin de wraaknemer een vrouw is. Maar hoewel die vrouwen wat opzij moeten zetten om die wraak uit te kunnen voeren worden ze er allengs beter in. In Blue Ruin niet. Hier is in eerste instantie ook niets te ontdekken dat die kant op leidt.
De film begint met de dakloze Dwight die ergens aan de kust van Delaware zijn kostje bij elkaar scharrelt en ’s avonds in een oude Pontiac slaapt. Hoewel Dwight dit allemaal vrij routineus doet krijg ik toch het idee dat dit niet bepaald een standaard dakloze is. Dwight heeft iets terughoudends, timide zelfs, alsof hij een man is die gedwongen is tot deze vorm van leven maar voor wie het eigenlijk veel logischer is om achter een bureau te zitten, in een anonieme baan. Als hij van de lokale politie te horen krijgt dat ‘hij’ vrij is verandert echter alles. Dwight pakt zijn spullen bij elkaar, weet de Pontiac op te starten en rijdt als een dolle richting Pennsylvania. Vandaaruit ontvouwt zich het wraakscenario, maar met dat verschil dat Dwight dus niet bepaald geschikt lijkt voor de taak. Maar hij is vastbesloten, ook als hij moet dealen met de gevolgen van zijn daad. De tegenstelling tussen het timide personage en de gruwelen waar hij mee te maken krijgt blijft voortdurend spannend in deze originele thriller.
Nog even iets over de referenties: het einde, waarin Dwight tot het bitter einde door gaat, deed me denken aan het pad dat Walter White doormaakte in Breaking Bad. Net als Walter gaat Dwight door. Hij weet dat het moet 0ndanks de weerzin die het oproept. Een andere referentie zijn de films van John Carpenter. Net als Carpenter weet regisseur Jeremy Saulnier veel spanning op te roepen met een handheld camera en wide shots (waarin de eenzaamheid van het personage benadrukt wordt), zonder dat je door hebt dat deze cameratechnieken gebruikt worden.