Naar deze verfilming van Lewis Carroll’s wereldberoemde boeken door wat toch wel de meest fantasierijke (ok, met Terry Gilliam dan) regisseur mag heten werd wereldwijd reikhalzend uitgekeken. De combinatie van Carrolls droomwereld en Burtons visuele flair moest wel vuurwerk opleveren. Maar toch is er ergens iets misgegaan. Ik heb er wel van genoten tot op zekere hoogte, het is net een levend schilderij waarin van alles te ontdekken is (net als Avatar in feite), maar emotioneel wordt ik nauwelijks geraakt. Er had zoveel meer ingezeten.
Of niet natuurlijk. Zo komt 8W-collega Anouk Werensteijn tot de conclusie dat een complex literair werk als dit eigenlijk niet te vertalen is naar het fantasyformat waarin een protagonist tegen een magische tegenstander moet vechten en moet ontsnappen aan de fantasiewereld waarin hij of zij is terecht gekomen. Lees ook haar review van de film waarin ik me volledig kan vinden. Overigens bevat de film wel een paar hoogtepunten: Johnnny Depp als de Mad Hatter (altijd goed), Matt Lucas (Little Britain) als Tweedledee en Tweedledum en vooral Helena Bonham Carter. Mevrouw Burton is de Rode Koningin, die het hoofd van een ieder die haar niet welgezind is eist. ‘Off with his head!!!‘
Burtons filmwerk zakt wat mij betreft dus al een tijdje in, maar gelukkig is er een expo rond zijn werk (eerst in het MoMA, nu op het TIFF) en is hij een nieuw concept begonnen rond het collectief geschreven verhaal, via Twitter: Cadavre Exquis. Benieuwd wat daar uit komt.