5 Mei. Een oorlogsfilm dus. En dan liefst eentje over WOII. En als het even kan ook een Nederlandse. Ik dacht nog even aan Het meisje met het rode haar, Als twee druppels water of De aanslag, maar het is toch gewoon Zwartboek geworden. Het is nu de derde keer dat ik ‘m zie en hij wordt alleen maar leuker. Juist ook vanwege de plotgaten, de houterigheid van de dialogen en het lamme acteerwerk op een aantal plaatsen.
Wat een fenomeen van een film is dit toch. Een achtbaan waaraan niet te ontsnappen is. Zwartboek is nergens subtiel en vaak (te) drammerig, maar dat maakt de film ook zo uniek. Verhoeven weet tot op het bot te entertainen, en dat is een klus die maar weinig filmmakers tot een goed einde weten te brengen. En Carice? Ach Carice. Wat een rol.