Net als zijn voorganger is het vervolg een videoclip van twee uur die weinig met de realiteit te maken heeft, maar des te meer met marketing, glamour, slow motion, testosteron en hedonisme. In een wereld als deze is het heel gewoon om te doen alsof je in een vliegtuighangar woont, om een moer op je nostalgische vliegtuig aan te draaien en dat als een werkdag zien, om op je motor te scheuren zonder helm, om met twee op je motor te scheuren zonder helm, om een zon te hebben die je altijd van je beste kant laat zien en om een anonieme vijand te bevechten met Amerikaanse heroïek en niet teveel nadenken. Top Gun: Maverick is vaak van een tenenkrommende voorspelbaarheid en ideeënloosheid, maar als je jezelf daar bij neer kan leggen valt er ook wel wat te genieten.
Zo is deze film beter dan het origineel. Het lijkt erop alsof de makers het script van die eerste, het acteerwerk van die eerste, het camerawerk van die eerste en de muziek van die eerste hebben gekopieerd en er vervolgens overal een tandje bijgezet hebben. Dat leidt aan de ene kant tot ergernis bij mij als kijker maar ook tot bewondering. Bewondering voor de stap om die kopie te maken en daar heel open over te zijn. Het is wat het is, geniet er nou maar van.
Dat concept wordt natuurlijk enorm geholpen door het charisma van Tom Cruise. Hij trekt elke film al naar zich toe en hier is hij helemaal de zon om wie alles draait. Een zonnegod die zichzelf overigens ook voor schut laat zetten als de situatie daar om vraagt. De makers trekken overigens wel een konijn uit de hoge hoed waardoor het vervolg alsnog een andere afslag neemt dan het origineel. Een hoofdstuk dat overigens wel nodig is om alles perfect rond te breien.Top Gun: Maverick is perfect uitgevoerd escapisme waarop je als filmcriticus van alles aan kunt merken, maar dan mis je het punt.