Hoewel ik zijn vorige film flink tegen vond vallen, moest ik The Hateful Eight toch gewoon zien. De film is immers op 70mm gedraaid en heeft een score van Ennio Morricone. Op naar EYE dus.
Los van het prachtige widescreen beeld en de mooie score had de film ook inhoudelijk wel wat te bieden. Echt goede dialogen schrijven kan Tarantino al jaren niet meer, maar daar staat een intrigerend verhaal in een kernachtige setting tegenover. De plot had ook prima in 90 minuten afgehandeld kunnen worden, maar Quentin weet de lengte een heel eind te rechtvaardigen. De acteurs zijn prima, met voorop de immer grijnzende Jennifer Jason Leigh en de ijzersterke Walton Goggins. Jason Leight weet hier glorieus triomfator te zijn in een rol waarin ze juist vooral gekoeioneerd wordt. En Goggins is als sheriff Chris Mannix voortdurend zoekende aan welke kant hij nou eigenlijk staat. Die dubbelzinnigheid speelt hij prachtig uit.
Daar staan een paar miskleunen tegenover, al zitten die vooral in de bijrollen. Een paar van de 8 ‘haatvolle’ personages kennen elkaar al voordat ze de ander in deze afgelegen herberg treffen. Dat is nogal ongeloofwaardig maar het hoort een beetje bij het allegorische karakter van het verhaal. Het geweld valt, voor Tarantino-begrippen, mee. The Hateful Eight is een soort westerntoneelstuk en in die beperking zit de kracht van de film.