War Horse

2.5/5 

Hoewel Steven Spielberg, in tegenstelling tot bv Martin Scorsese, wat mij betreft al jaren over z’n hoogtepunt heen is, wil dat niet zeggen dat ik niet kan genieten van zijn films. Op spektakelgebied is hij nog steeds een van de grootsten. En hij bewees met Tintin dat hij, al was dit in samenwerking met Peter Jackson, nog steeds een enorm entertainende film kan maken. Maar War Horse is dan weer wel een typisch voorbeeld van Spielberg de oudere sentimentele filmmaker.

War Horse, over de volbloedhengst Joey die als veulen wordt getraind door de jonge Albert Narracott en via vele omzwervingen weer met diezelfde Albert huiswaarts keert, in van een zo ongekende zoetheid en nostalgie dat het bijna niet te verdragen is. Om de plot te vertellen met als centraal personage het paard is wel een mooi idee, maar omdat het nou eenmaal moeilijk is je te identificeren met een dier wordt ik er nooit echt ingetrokken. Spielberg is filmmaker genoeg om flink indruk te maken met een paar schitterende actiescenes, maar net als in vrijwel al zijn films van de laatste jaren weet hij geen maat te houden als het op sentiment en een zeer simplistische kijk op goed versus kwaad aan komt.

Wat me het meest bijblijft van de film is de zeer kunstmatige maar ook vaak overweldigend mooie look. Met zijn belichting en composities trekt hij alle registers open, wat geregeld tot prachtige montagetrucs en inventieve beeldrijmshots leidt. Alle buitenscenes baden bij hem in een gouden gloed, maar dan nog eens extra vet aangezet. Hij heeft duidelijk teveel naar Gone With the Wind en de westerns van John Ford gekeken.