3.5/5
Ruth Stoops is een niet al te snuggere jonge vrouw, verslaafd aan van alles en met inmiddels een aantal zwangerschappen achter de rug. Haar kinderen zijn elders geplaatst omdat ze gewoon niet voor ze kan zorgen. Als ze opnieuw zwanger raakt raadt de rechter haar dan ook aan een abortus te regelen. Maar dat is buiten een groep fanatieke Christenen gerekend, die er alles aan willen doen om haar voor die keuze te behoeden.De leider van deze Pro-Life groep neemt Ruth in huis om haar zo richting de gewenste bevalling te krijgen. Alles zal goed komen zegt hij. Maar dan krijgt een andere fanatieke groep Ruth in de gaten. Deze Pro-Choice activisten willen haar net zo voor hun politieke kar spannen. Zo wordt Ruth het middelpunt van een richtingenstrijd die haar volledig boven de pet gaat, ze denkt alleen aan het geld dat beide groepen haar beloven, en waarvan de uitslag haar verder een zorg zal zijn.
Met zijn debuut nam regisseur Alexander Payne een flinke gok; werkt het om een zo gevoelige zaak als abortus te behandelen op een semikomische manier? Er valt namelijk veel te lachen in deze film. Ten eerste om Ruth zelf. Laura Dern portretteert haar fantastisch. Als een nooit volwassen geworden kind slaat ze zich een weg door het leven. Voortdurend graaiend in allerlei snoeppotten en zonder enig zicht op de gevolgen van haar gedrag.
Maar ook de strijdende partijen zijn erg grappig. Payne laat de waanzin aan beide kanten zien, in een gevecht dat sinds het beroemde Roe vs. Wade arrest steeds verder is afgedreven van de ratio en alleen nog maar handelt om emotie. En ondertussen vervullen hebzucht en eigengewin de echte hoofdrollen. De baby waar het steeds over gaat doet er niet echt toe, zolang ze Ruth maar kunnen benutten voor hun zaak. Payne trekt in deze absurde strijd niet echt partij (waar zijn sympathie ligt is wel duidelijk) maar laat zien wat er met de VS aan de hand is op dit gebied.
Voor wie meer wil lezen staat er een uitgebreid terugblikkend essay op Film International.